Gandalf. Jeden z Istarich, jako Gandalf Szary był drugim pod względem mocy w Bractwie. Można powiedzieć, że w największym stopniu przyczynił się do zwycięstwa sił Zachodu nad Auronem w Trzeciej Erze. Przez 2000 lat trudził się w tym celu, wiernie i nieprzerwanie, a jego dalekowzroczność pozwoliła powołać do istnienia wiele sił, które przeciwstawiły się Sauronowi w ostatecznej walce. Przybył do Śródiemia około 1000 roku Trzeciej Ery; otrzymał wtedy od Cirdana pierścień Narya, jeden z Trzech. W 2063 roku udał się z polecenia Białej Rady do twierdzy Gol Dulgur jako wywiadowca, lecz nie był w stanie ustalić, kto jest jej władcą. W 2580 roku dostał się tam ponownie i odkrył, że panem Dol Guldur jest Sauron; wówczas to otrzymał od Thraina klucz do Ereboru, a z twierdzy udało mu się uciec. Później, w 2941 roku, skłonił Thorina do próby odzyskania Ereboru, celem Gandalfa było stworzenie na Północy silnego państwa, zdolnego powstrzymać ataki sprzymierzonych z Sauronem Easterlingów. Fakt, że namówił Thorina do wynajęcia Bilba Bagginsa jako włamywacza pociągnęło za sobą daleko poważniejsze skutki, gdyż Bilbo odnalazł Jedyny Pierścień. Gandalf podejrzewał, że ten właśnie klejnot jest Jedynym, toteż od 2941 do 3001 roku z pomocą Strażników Północy czujnie strzegli Bilba i całego Shire. W 3001 roku skłonił Bilba do przekazania Pierścienia Frodowi, a w 3018 roku zainicjował wyprawę ku Górze Przeznaczenia. Wywarł wielki wpływ na przebieg Rady u Elronda, gdyz tylko on znał całą historię Pierścienia i wiedział o zdradzie Sarumana. Był członkiem Drużyny Pierścienia, zginął, broniąc towarzyszy przed Balrogiem w Khazad-Dumie, jednak został przywrócony do życia w Śródziemiu jako Gandalf Biały, by zakończyć swą misję. Podczas Wojny o Pierścień uwolnił Theodena spod złego wpływu Grimy, wykluczył Sarumana z bractwa Istarich i udzielił nieocenionych rad władcom Rohanu i Gondoru. W czasie Bitwy na Polach Pelennoru bronił bramy Minas Tirith przed Wodzem Nazguli przez kilka kluczowych minut pomiędzy rozbiciem wrót a przybyciem Rohirrimów. Po zakończeniu Wojny o Pierścień jego zadanie było wypełnione, a on sam odpłynął za Morze wraz z Ostatnią Wyprawą Powierników Pierścieni. Gandalf wyglądał jak siwowłosy, zgarbiony starzec w szarym płaszczu (po wskrzeszeniu jego strój i włosy były białe). Mógł łatwo uchodzić za mieszającego się w nie swoje sprawy maga, czasem jednak objawiał swą prawdziwą moc i majestat. Przed walka z Balrogiem jego ciało było niewątpliwie śmiertelne, podatne zarówno na rany od zwykłej broni, jak i na działanie sił magicznych, natomiast jako Gnadalf Biały nie mógł zostać zraniony, a jego moc przeciwstawiania się potędze Niewidzialnego ogromnie wzrosła. Gandalf wędrował głównie po krainach Zachodu i nie miał stałej siedziby. Najbardziej ze wszystkich Istari był związany z Eldarami i jako jedyny czarodziej rzeczywiście troszczył się o istoty, które wydawały się mało ważne, jak hobbici czy drzewa. Był wielkim mędrcem i - zapewne dzięki Naryi - władcą ognia. Był też nauczycielem i przyjacielem Aragorna, którego wyróżniał spośród innych ludzi; obydwaj oni wielokrotnie sobie pomagali. Od 2941 roku oprócz różdżki nosił słynny miecz Glamdring (Młot na Wroga / Zabijacz). W 3018 roku, po ucieczce z Isengardu, obsławił Cienistogrzywego, największego sposród mearasów z Rohanu, i jeździł na nim do końca Wojny o Pierścień. Imię Gandalf nadali mu Ludzie z Północy. Elfy zwały go Mithrandirem; w języku westron zwano go Szarym Wędrowcem, lub Szarym Pielgrzymem, krasnoludowie zwali go Tharkunem, Haradrimowie Incanusem, Rohirrimowie Gandalfem Szarym; w różnych czasach i miejscach zwano go także: Krukiem Burzy (zwany tak przez Theodena i siebie samego), Lthspell (Zła Nowina, przez Grimę), Szarym Głupcem (przez Denethora II, który nie lubił go ze względu na jego przyjaźń z Thorongilem, swym rywalem z młodości). Podczas Wojny o Pierścień zwany był też Przeciwnikiem Saurona i Białym Jeźdźcem. Jego prawdziwe imię, nadane mu w młodości w Valinorze, brzmiało Olorin.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Aragorn II. Dunadan, szesnasty i ostatni wódz Dunedainów Północy, odnowiciel królestwa Dunedainów w Śródziemiu i jako Elessar, pierwszy król Zjednoczonego Królestwa. Jako dziedzic Isildura dorastał w tajemnicy w Rivendell, znany pod imieniem Estel aż do ukończenia lat 20, kiedy Elrond wyjawił mu jego pochodzenie. Wówczas Aragorn udał się do Dzikich Krain i przez prawie 70 lat walczył ze sługami Saurona, ucząc się też zwyczajów różnych ludów, aż stał się najwytrzymalszym i najmądrzejszym człowiekiem swoich czasów. W tym czasie, ukrywszy swą prawdziwą tożsamość, służył pomocą Thengelowi w Rohanie i Ecthelionowi w Gondorze; w Gondorze znany był jako Thorongil ze względu na Gwiazdę Strażników, którą nosił. Jego największym czynem w owym czasie był atak na Umbar w 2980 roku i zniszczenie znacznej części floty korsarzy. w 2956 roku spotkał Gandalfa i stał się jego przyjacielem. W 3017 roku, po 13 latach nieustających poszukiwań, Aragorn schwytał Golluma. W następnym roku spotkał Froda i jego towarzyszy w Bree i pomógł im dotrzeć do Rivendell. Został jednym z Dziewięciu Towarzyszy i poprowadził Drużynę po upadku Gandalfa w Khazad-dumie. Podczas Wojny o Pierścień Aragorn był jednym z wodzów w Bitwie o Rogaty Kasztel; w tym czasie zaprzyjaźnił się z Eomerem. Następnie, wraz z Legolasem, Gimlim i Strażnikami Północy przeszedł przez Ścieżki Umarłych, opierając się na wiedzy uzyskanej dzięki palantirowi Orthanku, który wyrwał spod kontroli Saurona. Jako dziedzic Isildura wezwał Umarłych do posłuszeństwa i przy ich pomocy pokonał korsarzy w Pelargirze, zdobywając korsarską flotę. Następnie poprowadził liczny oddział ludzi z południa Gondoru do Minas Tirith, gdzie jako armia odwróciła losy Bitwy na Polach Pelennoru. Później został dowódcą Armii Zachodu. Po Wojnie o Pierścień Aragorn został królem Zjednoczonego Królestwa i Władcą Zachodnich Krajów pod imieniem Elessara Telcontara. Poślubił Arwenę, córkę Elronda. Podczas 120-letniego panowania rozszerzył granicę królestwa i przywrócił długo nieobecny w nim pokój oraz dobrobyt. Oprócz wiedzy nagromadzonej podczas długich walk z Sauronem, Aragorn posiadał mądrość elfów i dar przewidywania Dunedainów. Sprawiedliwie mówiono, że odżyła w nim szlachetność Numenorejczyków. Aragorn i Arwena pobrali się dopiero po Wojnie o Pierścień, gdyż Elrond nie godził się wydać swej córki za jakiegokolwiek człowieka, chyba że byłby on królem Arnoru i Gondoru, jak też się stało po wojnie. Elessar i Arwena mieli syna Eldariona i kilka córek. Aragorn od czasu wykucia Andurila w 3018 roku nosił go przy boku; przedtem od czasu do czasu nosił szczątki Narsila. Aragorn zwany był Elessarem i Kamieniem Elfów przez Galadrielę oraz przez lud Gondoru (w czasie Wojny o Pierścień, z powodu szmaragdowej broszy, którą nosił); to przepowiedziane mu imię przyjął jako swe imię królewskie. W Bree przed Wojną o Pierścień nazywany Obieżyświatem, przyjął quenejski odpowiednik tego imienia, Telcontar, dla założonej przez siebie dynastii. Zwany był także dziedzicem Isildura, Odnowicielem i Skrzydłonogim; to ostatnie imię nadał mu Eomer, gdy usłyszał o wędrówce Trzech Łowców.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Legolas. Elf Sindar z Leśnego Królestwa, syn Thranduila, jego dziadem był zaś Oropher, który zginął walcząc przeciwko Sauronowi w armii Ostatniego Sojuszu Ludzi i Elfów. W 3019 roku udał się do Rivendell jako wysłannik ojca przynosząc wieści o ucieczce Golluma z elfiej niewoli. Wziął udział w Radzie u Elronda. Następnie został członkiem Drużyny Pierścienia, reprezentując w niej elfów. Początkowo Legolas nie żył dobrze z niektórymi towarzyszami podróży. Szczególnie kłócił się z krasnoludem Gimlim. Elfy nie lubiły krasnoludów od czasu zniszczenia Doriathu. Na dodatek ojciec Legolasa swojego czasu uwięził ojca Gimlego - Gloina. Wspólna droga jednak zbliżyła ich do siebie. W Lorien zaprzyjaźnił się z Gimlim, a przyjaźń ta przetrwałą do końca ich życia. Po rozproszeniu Drużyny ruszył wraz z Aragornem i Gimlim na poszukiwanie Merry'ego i Pipina i walczył w Bitwie o Rogaty Kasztel. Następnie przyłączył się do Szarej Drużyny i walczył w Bitwie na Polach Pelennoru. Gdy w południowym Gondorze po raz pierwszy zobaczył Morze, obudziła się w nim tęsknota Eldarów za Eldamarem. Po Wojnie o Pierścień Legolas sprowadził grupę elfów z Leśnego Królestwa do Ithilien, gdzie upiększali spustoszony kraj. W 120 roku Czwartej Ery, po śmierci Elessara, pożeglował w końcu za Morze, zabierając z sobą Gimliego. Dokładny wiek Legolasa nie został podany przez Tolkiena, jednak album Władca Pierścieni Broń i Wojna podaje, iż w czasie Wojny o Pierścień miał już kilka tysięcy lat. Galadriela podarowała mu Łuk Galadrimów.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster / Wikipedia.


Gimli. Krasnolud z rodu Durina, syn Gloina. Dzieciństwo prawdopodobnie spędził w Ered Luin, skąd w 2941 roku wyruszył z ojcem do Ereboru. W 3018 roku towarzyszył ojcu do Imladris, gdzie został wybrany jako przedstawiciel krasnoludów do Drużyny Pierścienia. Przeprowadził Drużynę przez Khazad-dum. Był też pierwszym krasnoludem, który od Dni Durina przekroczył granice Lorien, gdzie zrodziło się jego uwielbienie dla Galadrieli i bliska przyjaźń z Legolasem. Po rozbiciu Drużyny udał się wraz z Legolasem i Aragornem do Rohanu: tam dzielnie walczył w Bitwie o Rogaty Kasztel. Następnie przeszedł Ścieżki Umarłych, dotarł z Aragornem do Minas Tirith, walczył w Bitwie na Polach Pelennoru i pod Morannonem. Po Wojnie o Pierścień Gimli sprowadził grupę krasnoludów z Ereboru do Rohanu, gdzie został władcą Błyszczących Grot. Podtrzymywał przyjaźń z Legolasem i pozostałymi członkami Drużyny Pierścienia. Wykuł nowe wrota z mithrilu i stali dla Minas Tirith. W 120 roku Czwartej Ery, po śmierci króla Elessara, pożeglował wraz z Legolasem za Morze. Zwany był Przyjacielem Elfów.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Boromir. Dunadan z Gondoru, starszy syn Denethora II, nazwany na cześć poprzedniego. Jego młodszym bratem był Faramir. Kierował się dobrem swego kraju. Uwielbiany w swej ojczyźnie. Dowodził obroną Osgiliath przed armiami Saurona w czerwcu 3018 roku. Dzięki jego obronie mostu w Osgiliath Nazgule zmierzające do Shire zostały na pewien czas zatrzymane, co dało hobbitom więcej czasu w podróży. Następnie udał się do Imladris, aby znaleźć wyjaśnienie snu, który miał zarówno on, jak i jego brat Faramir. Dotarł tam po długiej i wyczerpującej podróży, wziął udział w radzie u Elronda i wszedł w skład Drużyny Pierścienia. Na Amon Hen czar Pierścienia, kuszący go co najmniej od pobytu w Lorien, okazał się zbyt silny i pchnął go do próby zabójstwa Froda. Wprawdzie opamiętał się natychmiast, ale jego szaleństwo wpłynęło na decyzję Froda, by samotnie kontynuować misję. Okazało się to szczęśliwym posunięciem, gdyż nieco później tego samego dnia Amon Hen zostało zaatakowane przez orków. Boromir poległ, broniąc Merry'ego i Pippina. Aragorn, Legolas i Gimli wyprawili mu stosowny pogrzeb, powierzając ciało nurtom Anduiny. Boromir był silnym i przystojnym mężczyzną, jednym z najwybitniejszych wodzów Gondoru. Był jednak bardzo dumny i interesował się głównie bronią i wojną. Jako dziedzic Denethora nosił tytuły i sprawował urzędy zwyczajowo przysługujące następcy namiestnika.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster / Wikipedia.


Faramir. Dunadan z Gondoru, drugi syn Denethora II. Był człowiekiem szlachetnym, rozważnym, miłośnikiem wiedzy i muzyki, a także znawcą ludzkich umysłów. W odróżnieniu od swego brata Boromira nie cenił walki dla niej samej, był jednak dzielnym wojownikiem, szanowanym przez żołnierzy. U boku swego brata walczył w pierwszej bitwie o Osgiliath (20 czerwca 3018 roku). W przeddzień tej batalii Faramir miał proroczy sen, który nakazywał poszukiwanie Imladris w celu rozwiązania zagadki Zguby Isildura. Sen ten powtarzał mu się kilkakrotnie, ale ostatecznie to Boromir wymógł na nim i na ojcu, że sam wyruszy w tę podróż. Faramir pozostał więc w Gondorze. Dnia 26 lutego 3019 roku dobiegł go odległy głos Wielkiego Rogu, w który dął Boromir, walcząc po raz ostatni z orkami pod Amon Hen. Trzy dni później zobaczył w okolicy Osgiliath łódź niosącą ciało swego brata. Popadł w niełaskę u ojca ze względu na łagodny charakter i miłość do Gandalfa. Przed Wojną o Pierścień był wodzem strażników Ithilien. Podczas Wojny dowodził odwrotem z Osgiliath do Minas Tirith przed oblężeniem Gondoru. Dotknięty Czarnym Tchnieniem o mało nie został spalony przez ogarniętego szaleństwem Denethora. Uratowany przez Beregonda i Gandalfa i uzdrowiony przez Aragorna. Podczas rekonwalescencji spotkał i pokochał Eowinę, którą poślubił po zakończeniu wojny. Podczas koronacji Aragorna Faramir przekazał władzę nad Gondorem nowemu królowi, zachował jednak urząd namiestnika oraz został niedługo potem mianowany księciem Ithilien i władcą Emyn Arnen. Godności te piastował do końca swego życia, przez sześćdziesiąt cztery lata. W związku z tym zasiadał w Wielkiej Radzie Gondoru i strzegł wschodnich pograniczy królestwa. Uczestniczył w wojennych wyprawach króla Elessara. Początkowo wiele czasu poświęcał na przywrócenie do dawnego stanu prowincji Ithilien i zwalczaniu niedobitków wojsk Saurona.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster / Wikipedia.


Frodo. Hobbit z Shire, Powiernik Pierścienia, Przyjaciel Elfów, bohater. Jedyny syn Droga Bagginsa i Primuli Brandybuck. W 2980 roku po śmierci rodziców został adoptowany przez swego kuzyna Bilba i zamieszkał z nim w Bag End. W 3001 roku, gdy Bilbo opuścił Shire, Frodo odziedziczył cały jego majątek, w tym Bag End i Jedyny Pierścień. W 3018 roku za radą Gandalfa opuścił Shire i pod nazwiskiem Underhill udał się do Rivendell, uciekając przed Nazgulami. Po drodze spotkał Aragorna i był bliski śmierci z ręki Wodza Nazguli. W Rivendell dobrowolnie wyruszył ku Górze Przeznaczenia. Po wielkich przygodach i bohaterskich czynach, dokonanych wraz z Drużyną Pierścienia, dotarł do Sammath Naur, lecz w ostatniej chwili przejął Pierścień na własność. Jednak Gollum odgryzł mu palec z Pierścieniem i sam runął w głąb Sammath Naur, dopełniając w ten sposób Misji. Po Wojnie o Pierścień Frodo był przez krótki czas burmistrzem Michel Delving. Był jednak okaleczony na duchu i wciąż odczuwał odniesione rany (od ciosu sztyletem Wodza Nazguli i zatrutego żądła Sheloby), odpłynął więc za Morze wraz z Ostatnią Wyprawą Powierników Pierścieni, pozostawiając swój majątek ukochanemu słudze i przyjacielowi, Samowi Gamgee. Frodo napisał relację z Wojny o Pierścień i wędrówki ku Górze Przeznaczenia, zawartą w Czerwonej Księdze Marchii Zachodniej. Jest on też autorem kilku pieśni. Już przed Wojną o Pierścień Frodo był bardziej skłonny do refleksji i poważniejszy, niż zazwyczaj bywają hobbici, a także żądny wiadomości z odległych krajów. Miał rzadki dar przenikania serc tych, których spotykał, co tylko po części wiązało się z jego odpowiedzialnością jako Powiernika Pierścienia. Sam Pierścień miał na niego zadziwiająco nikły wpływ, choć spowodował, że Frodo starzał się bardzo powoli. Brzemię to jednak bardzo go dręczyło, aż wreszcie uległ mu, choć opierał się wyjątkowo silnie. Frodo znał język sindariński i trochę quenya; jak sam twierdził, posiadał rzadką zdolność do obcych języków. Zwany był też Powiernikiem Pierścienia, Frodem o Dziewięciu Palcach lub Dziewięciopalcym.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Bilbo. Hobbit z Shire, podróżnik, Przyjaciel Elfów, Powiernik Pierścienia, pisarz i uczony. Bilbo zaczął angażować się w sprawy Śródziemia w 2941 roku, gdy Gandalf włączył go jako "złodzieja" do Kompanii Thorina. Podczas tej wyprawy Bilbo dotarł do Rivendell i innych oddalonych miejsc, ukradł Jedyny Pierścień oraz odegrał istotną rolę w zabiciu Smauga i pomyślnym zakończeniu ekspedycji. Wrócił do domu w Bag End ze skromną częścią skarbu smoka i Pierścieniem, po czym żył wygodnie w Shire przez 60 lat. W 2980 roku, po śmierci Droga i Primuli Bagginsów, adoptował ich syna Froda i uczynił go swym spadkobiercą. W 3001 roku wydał wielkie przyjęcie urodzinowe, zwane pożegnalnym przyjęciem, po czym znikł, pozostawiając Frodowi swój majątek, łącznie z Pierścieniem. Udał się wówczas do Imladris, gdzie pozostał przez 20 lat (oprócz podróży do Dale i Ereboru w 3001 lub 3002 roku), pisząc poezję i studiując wiedzę elfów. W 3021 roku udał się za Morze wraz z Ostatnią Wyprawą Powierników Pierścieni. Bilbo napisał relację ze swej wyprawy do Ereboru z Kompanią Thorina. Znalazła się ona w Czerwonej Księdze Marchii Zachodniej i została wydana przez Profesora Tolkiena pod tytułem Hobbit albo tam i z powrotem. Napisał także liczne wiersze, w tym piosenki o wędrowaniu, Wędrówkę oraz długi poemat o Earendilu. Jego głównym osiągnięciem naukowym są "Przekłady z elfickiego"; interesował się przede wszystkim historią Pierwszej Ery. Bilbo przeżył większość życia w Bag End, w Hobbitonie. Inaczej niż większość hobbitów, był kawalerem. Był też najdłużej żyjącym hobbitem w dziejach, odpływając za Morze liczył bowiem 131 lat i 8 dni; ta długowieczność była po części związana z wpływem Pierścienia, który jednak oddziałał nań w zadziwiająco nikłym stopniu. Mieczem Bilba była słynna klinga elfów, Żądło. Bilbo nosił też kolczugę z mithrilu, ofiarowaną mu przez Thorina II.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Drzewiec (Fangorn). Ent, strażnik lasu Fangorn. W czasach Wojny o Pierścień był najstarszym spośród entów, a zarazem najstarszą żyjącą istotą w Śródziemiu. Z wyglądu przypominał rosły buk lub dąb, miał chropowatą korę i pokręcone dłonie o siedmiu palcach, natomiast jego ramiona były gładkie. Miał też dziko rosnącą brodę z włókna drzew i duże brązowe oczy. Był brodaty; wydaje się, że wyglądał jak wiecznie zielone drzewo. Miał żonę Fimbrethil, która odeszła od niego wraz z innymi entowymi żonami pod koniec Drugiej Ery, kiedy to ich polne ogrody obumarły. Drzewiec wraz z pozostałymi entami długo ich szukał po całym Śródziemiu, jednak nigdy ich nie odnaleźli. Był przyjacielem Gandalfa Szarego. W czasie wojny z Sauronem poznał i zaprzyjaźnił się z dwoma hobbitami, Merrym Brandybuckiem i Pippinem Tukiem. To on zwołał Wiec Entów i wpłynął na nich, by zaatakowali Sarumana podczas Wojny o Pierścień; on także wysłał Huornów pod Rogaty Kasztel. Po zakończeniu Wojny o Pierścień został strażnikiem Isengardu. Zwany w westronie Drzewcem, a przez Celeborna - Najstarszym.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster / Wikipedia.