Kliknij na obrazek aby go powiększyć.

Arda. Ziemia, która zgodnie z zamiarem Iluvatara miała być siedzibą jego Dzieci. Według Ainulindale, miała być ona pozbawiona skrajności i symetryczna, zostałajednak poważnie skażona przez złośliwość Melkora i walkę między nim a Valarami. Gdy Valarowie zrealizowali Wizję - w stopniu, w jakim mogli to uczynić - Arda była okrągła i płaska, otoczona przez Ekkaia, Morze Zewnętrzne, które z kolei było ograniczone Ścianami Nocy. Składała się z co najmniej dwóch wielkich kontynentów, Amanu i Śródziemia, rozdzielonych przez Belegaer. Poniżej powierzchni Ardy cała przestrzeń zajmowała skała podziurawiona grotami; nie jest powiedziane, czy owa skała gdziekolwiek się kończyła. Ponad powierzchnią rozciągała się Zasłona Ardy - atmosfera. Podczas Odmiany Świata Iluvatar usunął Aman poza obszar Ardy i uczyniłją tym kulistym światem, w którym żyjemy. Powiedziane jest, że Arda zostanie przywrócona do pierwotnego kształtu, gdy nadejdzie Koniec. Zwana też Ziemią, a także Królestwem Ardy, Królestwem Ziemi lub królestwem Manwego oraz Małym Królestwem.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Shire. Obszar około 18000 mil kwadratowych w Eriadorze miedzy Baranduiną i Dalekimi Wzgórzami, pierwotnie żyzna i dobrze uprawiana część Arnoru. W czasie, Północne Królestwo chyliło się ku upadkowi, teren ten wyludnił się i w 1601 roku Trzeciej Ery król Argeleb II z Arthedainu dał go hobbitom pod wodzą Marcha i Blanca. W 1630 roku większość hobbitów ze Śródziemia mieszkała już w Shire, które składało się z czterech ćwiartek, dzielących się dalej na krainy rodowe. Hobbici żyli spokojnie na swojej nowej ziemi; jedynymi przeciwnościami, jakim musieli stawiać czoło w Trzeciej Erze, były: Wielka Zaraza w 1636 roku, Bitwa o Zielone Pola, Długa Zima w 2747 roku, Chude Lata w latach 2758 - 2760, Długa Zima w 2911 roku oraz opanowanie Shire przez Lotha Sackville-Bagginsa, Sarumana i złych ludzi pod koniec Wojny o Pierścień. W gruncie rzeczy hobbitom z Shire tak długo udawało się nie zwracać uwagi na świat zewnętrzny, że prawie zapomnieli o jego istnieniu, mimo że przez środek Shire przebiegał Wschodni Gościniec. Swoje bezpieczeństwo zawdzięczali też częściowo nieustannej czujności Strażników Północy. Z powodu przeludnienia w 2340 roku Oldbuckowie z Marish przekroczyli Brandywinę i osiedli w Bucklandzie. W 32 roku Czwartej Ery król Elessar formalnie przyłączył Buckland do Shire i dał hobbitą także Marchię Zachodnią, rozciągającą się od Dalekich po Wieżowe Wzgórza. Przedtem, w 17 roku, wydał dekret, na którego mocy Shire było wolnym krajem pod jego protektoratem i który zakazywał ludziom wstępu na jego obszar. Przed śmiercią króla Arvedui Shire uznało władzę króla, lecz kraj był tak odcięty od spraw zewnętrznych, że władza ta była jedynie nominalna. Po upadku Północnego Królestwa hobbici wybierali thana, który miał sprawować władzę do powrotu króla, jego urząd miał jedynie ceremonialne znaczenie. Jedynym urzędnikiem pełniącym rzeczywiście swe obowiązki był burmistrz Michel Delving, który kierował Policją i Pocztą. Struktura społeczna Shire wydaje się prosta. Istniała pewna liczba ziemian, na tyle zamożnych, że nie musieli pracować, lecz większość hobbitów była rolnikami, kupcami lub robotnikami. Trafiali się też biedacy, ale ich los nie był rozpaczliwy. Shire było krainą zasadniczo rolniczą. Jego prawdziwa hobbicka nazwa brzmiała Suza.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Rivendell. Siedziba i azyl elfów w ukrytej dolinie o stromych stokach, położonej w Klinie, założona w 1697 roku Drugiej Ery przez Elronda, ktory schronił się tu wraz z resztakmi Gwaith-i-Mirdain po zniszczeniu Eregionu. Większośc elfów z Rivendell była Eldarami, wśród nich byli wielcy władcy, Gildor i Glorfindel.Podczas Trzeciej Ery Elrond z Rivendell wspomagał Dunedainów w potrzebie. Tu wychował się Valandil, syn Isildura, podobnie jak później wszyscy wodzowie Dunedainów. Rivendell przetrwało Wojnę Elfów z Sauronem i wojny z Angmarem dzięki wielkiej mocy Eldarów. W czasach pokoju stanowiło ośrodek wiedzy i miejsce, gdzie udzielano rad. Po Wojnie o Pierścień Elrond i wielu elfów z Rivendell wywędrowało za Morze, natomiast Elladan i Elrohir pozostali tu, później zaś dołączył do nich Celeborn. Nie wiadomo, kiedy Rivendell ostatecznie opustoszało. W Hobbicie Bilbo Baggins zatrzymał się tam razem z krasnoludami w drodze do Samotnej Góry. We Władcy Pierścieni Frodo Baggins i jego towarzysze spotykają się tam z Bilbem, który odszedł do Rivendell po swoich 111 urodzinach. Odbyła się tam narada, na której postanowiono zniszczyć Jedyny Pierścień i wyznaczono Drużynę Pierścienia.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Khazad-dum. (Moria) Największa z siedzib krasnoludów, ojczyzna plemienia Durina, wykuta przez Durina I na początku Pierwszej Ery w jaskiniach ponad Azanulbizar. Tu znajdował się grób Durina i tu mieszkała większość jego ludu. Wielokrotnie powiększany, Khazad-Dum objął w końcu znaczny obszar pod szczytami Barazinbar, Zirak-zigil i Bundushathur. W Drugiej Erze przebito tunel, którego wylot znajdował się na terenie Eregionu. Khazad-Dum składał się z wielu wielkich sal na licznych poziomach, a także z kopalni. Ludność Khazad-Dumu wzrosła pod koniec Pierwszej Ery, gdy wielu utalentowanych krasnoludów z Ered Luin przybyło tu po zniszczeniu Nogrodu i Belegostu. Na początku Drugiej Ery w Khazad-Dumie odkryto mithril, a plemię Durina nawiązało przyjazne stosunki z Noldorami z Eregionu. Podczas wojny elfów z Sauronem bramy Khazad-Dumu były zamknięte, dzięki czemu krasnoludowie przeżyli tę erę. W 1980 roku Trzeciej Ery podczas powiększania kopalni mithrilu krasnoludowie uwolnili Balroga, ukrytego pod Barazinbarem. W następnym roku, gdy Balrog zabił dwuch królów Khazad-Dumu, krasnoludowie uciekli ze swej stolicy. Około 2480 roku Sauron wysłał orków, by osadzili Khazad-Dum; zabili oni Throra w 2790 roku. Wywołało to wojnę krasnoludów z orkami, zakończoną w 2799 roku Bitwą w Azanulbizar. Mimo zwyciestwa krasnoludów Dain Żelazna Stopa nie zajął Khazad-Dumu ze względu na obecność Balroga. Dopiero w 2987 roku duża grupa krasnoludów z Ereboru pod wodzą Balina reaktywowała krulestwo krasnoludzkie w Khazad-Dumie. Jednak odciete przez Czatownika z Wody przy Zachodniej Bramie i wielką armie orków przy Wschodniej, upadło ono w 2994 roku. W styczniu 3019 roku Drużyna Pierścienia przeszła przez Khazad-Dum, a Gandalf zabił Balroga po szeregu starć, które doprowadziły do zniszczenia Komnaty Mazarbul, Mostu Durina, Nieskończonych Schodów oraz wieży Durina. Brak jest informacji o ponownej kolonizacji Khazad-Dumu przez krasnoludów w Czwartej Erze, mimo śmierci Balroga. Krasnoludzkie królestwo Khazad-Dum obejmowało Azanulbizar oraz pomieszczenia wewnątrz gór. Królowie Khazad-Dumu (oprócz Balina) byli jednocześnie królami plemienia Durina. W westronie zwany Siedzibami Krasnoludów (Dwarrowdelf), w sindarinie - Hadhodrond, jednak najpopularniejsza elficka nazwa, zwłaszcza po uwolnieiu Balroga, brzmiała Moria. Od tej ostatniej nazwy pochodzą westrońskie Czarna Jama, Czarna Otchłań i Kopalnie Morii.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Erebor. Góra na wschód od Mrocznej Puszczy i na zachód od Żelaznych Wzgórz. Została zasiedlona po raz pierwszy przez Thraina I, który przybył tam z większością plemienia Durina po upadku Morii i założył Królestwo pod Górą w 1999 roku Trzeciej Ery. Królestwo na pewien czas (od około 2190 do 2590 roku) podupadło i wyludniło się, gdy królowie plemienia Durina osiedli w Ered Mithrin, jednak smoki zmusiły Throra do powrotu do Ereboru. Bogactwo i sława Ereboru rosły prawie przez dwa stulecia, aż w 2770 roku Smaug zniszczył krasnoludzkie królestwo. Smaug przebywał w Ereborze ze swym skarbem aż do 2941 roku, gdy został wypłoszony przez Kompanię Thorina i zabity przez Barda. Dain II odbudował królestwo, które znów stało się piękne, a jego lud bogaty. Podczas Wojny o Pierścień Erebor był oblegany przez armię Easterlingów, ale po upadku Saurona krasnoludowie i ludzie z Dale rozbili oblegające siły. W Czwartej Erze Erebor był niepodległy, ale związany sojuszem i otoczony opieką Zjednoczonego Królestwa. Zwany w westronie Samotną Górą lub Górą.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Rohan. Królestwo Rohirrimów, położone między Ered Nimrais, Iseną, Górami Mglistymi, Fangornem, Limlight, Anduiną, ujściem Entwash i strumieniem Mering. Początkowo był prowincją Gondoru zwaną Calenardhon, lecz w 2510 roku Trzeciej Ery został przekazany przez Ciriona z Gondoru Eotheodom w zamian za ich pomoc w Bitwie na Polach Celebrantu i złożenie Przysięgi Eorla. Rohan, jak zwano ten kraj w Gondorze, rządzony był przez króla Eorla i jego następców. Rohirrimowie uprawiali ziemie o hodowali konie na zielonych równinach swego kraju, odbudowali też w Ered Nimrais starożytne twierdze i schronienia, z których najważniejszymi były Dunkarrow i Helmowy Jar. Pierwsi królowie zbudowali stolice w Edoras, poniżej Dunharrow, ale większość Rohirrimów mieszkała w niewielkich wsiach. Najwięcej uwagi poświęcali swym koniom, najlepszym na świecie. W 2758 roku Rohan został najechany przez Dunlendingów pod wodzą Wulfa, lecz następnej wiosny najeźdźcy zostali rozgromieni przez Frealafa. Po 2799 roku orkowie, uciekający z północy po Bitwie w Nanduhirion, niepokoili Rohan i nie zdołano ich wyprzeć z Ered Nirais aż do 2864 roku. Około 2960 roku Saruman zaczął nękać Rohan, a jego wypady trwały aż do Wojny o Pierścień, podczas której Rohan został najechany przez wielką armie orków i Dunlendingów. Rohirrimowie zostali pokonani w dwóch Bitwach u Brodów na Isenie, lecz dzięki pomocy Gandalfa i huornów najeźdźcy zostali rozgromieni w Bitwie o Rogaty Kasztel. Przez całe swe dzieje Rohan był ściśle sprzymierzony z Gondorem. Największe usługi oddał królestwu Dunedainów podczas Wojny o Pierścień, gdyż Jeźdźcy Rohanu odegrali decydująco rolę w bitwie na Polach Pelennoru. Nazwę Rohan nadano temu krajowi w Gondorze; Rohirrimowie zwali go Riddermarchią, Marchią Jeźdźców lub poprostu Marchią. Orkowie zwali go Krajem Koni.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Gondor. Królestwo Dunedainów w Śródziemiu, założone przez Elendila w 3320 roku Drugiej Ery jako wspólna dziedzina jego synów, Isildura i Anariona. U szczytu swej potęgi Gondor rozciągał się od Celebrantu na północy do rzeki Harnen i Umbaru na południu i do morza Rhun na wschodzie oraz do Gwathlo na zachodzie. Ponadto wiele krajów na wschodzie i południu było jego lennikami. Głównymi mistami Gondoru były Osgiliath, Minas Anor, Minas Ithil, Dol Amroth i Pelargir. Odchwili powstania Gondor był celem ataków Saurona i jego sojuszników z Rhun, Haradu i Umbaru. Poczynając od 3429 roku Drugiej Ery Ithilien było wielokrotnie najeżdżane, aż wreszcie w 2002 roku Trzeciej Ery Minas Ithil wpadło w ręce Nazguli i pozostawało pod ich władzą aż do końca Wojny o Pierścień. Gondor przeżył trzy wielkie klęski - Waśń Rodzinną z lat 1432 - 1448, Wielką Zarazę z 1636 roku oraz najazdy Woźników w latach 1851 - 1954. Te klęski w połączeniu z degeneracją Dunedainów poderwały siły Gondoru, uszczupliły jego ludność i osłabiły czujność. Po śmierci Elendila w 3441 roku Drugiej Ery w Gondorze władał ród Anariona aż do wygaśnięcia w 2050 roku Trzeciej Ery. Od tego czasu, aż do odnowienia królestwa przez Elessara w 3019 roku, Gondor był rządzony przez namiestników. Gondor był państwem feudalnym. Pierwotnie dwa największe lenna, domeny królewskie Ithilien (Isildura) i Anorien (Anariona) były równej rangi, lecz po wyjeździe Isildura do Arnoru i przeniesieniu stolicy z Osgiliath do Minas Anor Anorien zyskało przewagę nad Ithilien. Zwane także Połódniowym Królestwem, w przeciwieństwie do Arnoru, a przez Rohirrimów Stoninglandem i Stonelendingiem.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Lorien. Królestwo elfów na zachód od Anduiny, u zbiegu Celebrantu i Anduiny, rządzone przez Celeborna i Galadrielę. Lasy mallornów Lorien były chronione przed Sauronem mocą Galadrieli i tylko tu w Śródziemiu zachowało się piękno i niezmienność Eldamaru. Lorien zostało założone w Drugiej Erze przez Galadrielę na wzór Doriath. Większość jego mieszkańców stanowiły Elfy Leśne, które jenak posługiwały się sindarinem. W Drugiej i Trzeciej Erze Lorien wspomagało Elronda w potrzebie, zwłaszcza w 1409 roku Trzeciej Ery, jednak poza tym było izolowane od zewnętrznego świata. W 1981 roku, w nastepswie pojawienia się Balroga w Khazad-dumie, wielu elfów z Lorien uciekło na południe; byli wśród nich Amroth i Nimrodel. Podczas wyprawy do Ognistej Góry Drużyna Pierścienia odpoczywałą tu przez miesiąc; wówczas to po raz pierwszy od wielu lat krasnolud wkroczył do Lorien. Podczas Wojny o Pierścień Lorien było trzykrotnie atakowane z Dol Guldur, ale ataki odparto. Po upadku Saurona siły Lorien pod dowództwem Celeborna zdobyły Dol Guldur, a Galadriela zniszczyła lochy tej twierdzy. Po odejściu Galadrieli za Morze pod koniec Trzeciej Ery i przeniesieniu się Celeborna do Wschodniego Lorien, Lorien opustoszało. Stolicą i głównym miastem Lorien było Caras Galathon. Elfów z Lorien zwano Galadh-rimami. Pierwotna nazwa Lorien brzmiała Laurelindorinan, nastepnie przekształcona w Lothlorien. Zwane w westronie Złotym Lasem i Ukrytym Krajem, a przez Rohirrimów Dwimordene.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Mroczna Puszcza. Nazwa nadana Wielkiemu Zielonemu Lasowi położonemu w Rhovanionie, na wschód od Gór Mglistych i Anduiny, gdy padł nań cień Dol Guldur około 1050 roku Trzeciej Ery. Wraz ze wzrostem mocy Saurona, osiadłego w Dol Guldur, rozmnożyły się tu czarne wiewiórki, orkowie i wielkie pająki, jednak Leśni Ludzie i Elfy z Leśnego Królestwa dalej tam mieszkali. W Trzeciej Erze Stara Droga Leśna była już nieużywana. W 2941 roku Kompania Thorina przeszła przez Mroczną Puszczę starą ścieżką elfów, spotykając po drodze zaczarowany strumień. Przerażały ich oczy owadów świecące po nocy, wielkie pająki oraz uczucie zagrożenia, a także ciemność. Po Wojnie o Pierścień Mroczna Puszcza została oczyszczona. Po odparciu ataków na Lothlorien Celeborn i Galadriela zaatakowali, zdobyli i zburzyli Dol Guldur. Następnie oczyścili Mroczną Puszczę ze sług Saurona. 6 kwietnia 3019 roku Trzeciej Ery Thranduil i Celeborn, reprezentujący dwa królestwa Elfów Leśnych, podzielili Puszczę i nadali jej nową nazwę, Eryn Lasgalen. Południową część przejął Celeborn i nazwał ją Wschodnim Lorien. Thranduil określił granice swojego królestwa. Objął panowanie nad lasem do pasma Gór Mrocznej Puszczy. Środkowa część została przyznana Beorningom i Leśnym Ludziom. W sindarinie zwana Taur e-Ndaedelos.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster / Wikipedia.



Mordor. Kraina na wschód od dolnej Anduiny, otoczona i chroniona od północy przez Ered Lithui, a od zachodu i południa przez Ephel Duath. Po raz pierwszy zajęta przez Saurona około 1000 roku Drugiej Ery, zawsze już później była twierdzą złych sił. Stąd Sauron kierował wojną z elfami w tej erze, tu też pozostał aż do chwili kapitulacji przez Ar-Pharazonem w 3262 roku. Po upadku Numenoru Sauron powrócił do Mordoru i w 3429 roku zaatakował Gondor. Armia Ostatniego Sojuszu najechała Mordor w 3443 roku, a po klęsce Saurona w 3441 roku został on oczyszczony z jego sług. W Trzeciej Erze Gondor wzniósł twierdze, mające zapobiec powrotowi złych sił do Mordoru; były wśród nich Durthang, Wieże Zębów, i wieża Cirith Ungol. Po Wielkiej Zarazie w 1636 roku twierdze te opuszczono, a Nazgule powróciły do Mordoru i rozpoczęły powolne przygotowania do powrotu Saurona, przebywającego w sekrecie w Dol Guldur. W 2942 roku Sauron Powrócił do swego domu, a w 2951 roku ujawnił swą obecność i rozpoczął odbudowę Barad-dur. Podczas Wojny o Pierścień armie zgromadzone w Mordorze zostały rzucone przeciw Gondorowi, jednak unicestwienie Jedynego Pierścienia zniszczyło wiele dzieł Saurona, a Mordor został spustoszony przez trzęsienia ziemi. Najważniejsze obiekty Mordoru to trzy jego główne równiny: Gorgoroth, Lithlad i Nurn, a także morze Nurnen, Udun, Orodruina, Cirith Gorgor, Carach Angren, Cirith Ungol, Przełęcz Morgulu, Moragi. W westronie zwany Czarnym Krajem, Krajem Cienia lub Ciemnym Krajem.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Gondolin. Miasto i królestwo elfów w ukrytej dolinie Tumladen, zbudowane w tajemnicy przed Turgoną między 52 a 104 rokiem Pierwszej Ery. Otoczone było przez Echoriath, a jedynym łatwym wejściem doń była Droga Ucieczki, trudna do odnalezienia i silnie strzezona przez mieszkańców, Gondolindrimów. Miasto Gondolin zbudowane było na Amon Gwareth z białego kamienia, na wzór Tirionu, z którego pięknem chciało rywalizować. Z błogosławieństwem Ulma i pod ochroną nieustannej czujności orłów, zrzucających wszystkich szpiegów Morgotha z Echoriath, Gondolin pozostawał bezpiecznie ukryty przez stulecia. Mało kto opuszczał kotlinę i tylko cztery osoby, które nie przybyły tu wraz z Turgonem przy zakładaniu Gondolinu, dotarły do niej - byli to Maeglin, Eol, Hurin i Huor. Przez te lata Gondolin kwitł, ignorując wydarzenia w zewnętrznym świecie, a Morgoth nie mógł go odnaleźć. Siły Gondolinu nie walczyły w Dagor Bragollach, jednak Turgon wyruszył do Nirnaeth Arnoediad z 10 000 elfów. Mimo to zdołano zachować tajemnicę Gondolinu, gdyż Turgonowi udało się wycofać niepostrzeżenie, pod osłoną Hurina i Huora. nieco później Tuor przybył do Gondolinu, następnie narodził się tu Earendil. Jednakże uwolniony z Angbandu Hurin nieumyślnie wskazał Morgothowi przyblizone położenie Gondolinu, później zaś Maeglin zdradził tajne przejście do kotliny. Gondolin został zdobyty przez armię orków, Balrogów, smoków i wilków w 511 roku jako ostatnie w Beleriandzie królestwo elfów, poddanych wyrokowi Mandosa. Miasto Gondolin było najpiękniejszym i najsłynniejszym miastem elfów w Śródziemiu; powiedziane jest, że miało ono siedem nazw. Pierwotna nazwa miasta i królestwa brzmiała Ondolinde. Zwany także Ukrytym Królestwem. Bitwy pod Gondolinem, wspomniane w Hobbicie, są niezgodne z historią przedstawioną w Quenta Silmarillion.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.


Numenor. Bogate i potężne królestwo Dunedainów w Drugiej Erze, założone w 32 roku na wielkiej wyspie, wydźwigniętej przez Valarów ponad zachodnie wody Belegaeru. Było ono najbardziej położone na zachód spośród śmiertelnych krajów. Edainowie otrzymali je jako nagrodę za swą dzielność i wierność w Wojnie o Wielkie Klejnoty. Królami Numenoru byli Elros Tar-Minyatur i jego następcy; po 1075 roku berło przechodziło w ręce najstarszego dziecka króla, czy to mężczyzny, czy kobiety. Wzbogaceni darami Eldarów, Numenorejczycy stali się wielkimi żeglarzami; byli też mądzry i potężni. Zabroniono im jednak postawić stopę w Nieśmiertelnych Krajach, a także odmówiono nieśmiertelności. Około 600 roku statki numenorejskie zaczęły znów żeglować do Śródziemia, a Dunedainowie nauczyli prymitywnych ludzi, których tam spotkali, i pomagali im wyzwolić się spod władzy Cienia. Około 1200 roku Numenorejczycy zaczeli zakładać stałe porty w Śródziemiu; największymi z nich były Umbar i Pelargir. W 1700 roku Tar-Minastir wysłał wielką flotę do Lindonu na pomoc Gil-galadowi. Dzięki tej pomocy pokonano Saurona, który zdobył cały Eriador i zwyciężał w wojnie z elfami. Jednakże z czasem Dunedainowie stali się pyszni i niezadowoleni. Znajdując się między Śródziemiem i Nieśmiertelnymi Krajami, utracili świadomość znaczenia Przywileju Człowieka, a późniejsze dzieje ukazują błędne rozumienie przez nich zarówno śmiertelności, jak i nieśmiertelności. Około 1800 roku zaczęli tworzyć na brzegach Śródziemia kolonie, narzucając miejscowym ludom daniny i władzę. Ich pragnienie władzy było częściowo skutkiem rozgoryczenia Zakazem Valarów, zagradzającym im drogę do białych wież Eldamaru, które dostrzegali ze swych statków, jednak wszystkie ich narzekania wynikały w istocie z rosnącego strachu przed śmiercią. Postrzegając Przywilej Człowieka jako przekleństwo, Dunedainowie starali się osiągnąć nieśmiertelność dzięki wspaniałym, ozdobnym grobowcom, a zadowolenia szukali w zbytku i biesiadach. W dwudziestym trzecim stuleciu, za panowania Tar-Atanamira, zaczęli otwarcie występować przeciwko Valarom. Wkrótce oddalili się od Edainów i zaniedbali Święte Miejsce Eru. Jedynie Wierni pozostali lojalni wobec Valarów i przyjaźnili się z Eldarami. W następnych pokoleniach większość Numenorejczyków, zwana Ludźmi Króla, przestała używać języka elfów, prześladowała Wiernych i postradała radość życia, lękając się śmierci. Od 2899 roku królowie przybierali imiona koronacyjne w języku adunaickim, a czas ich życia kurczył się coraz szybciej. W 3175 roku Tar-Palantir próbował powrócić do starych zasad, ale jego panowanie zostało naznaczone przez wojnę domową, a po śmierci króla w 3255 roku tron zajął uzurpator, jego bratanek, przybierając imię Ar-Pharazona. Pragnąc zdobyć władzę nad światem, Ar-Pharazon upokorzył Saurona w 3262 roku i przywiózł go do Numenoru jako więźnia. Sauron szybko zwiódł Numenorejczyków i zanim upłynęło 50 lat wzniósł świątynie Melkora, w której składano ofiary z ludzi. Skłonił też Ar-Pharazona do ścięcia Nimloth oraz do zaatakowania Amanu i zdobycia siłą prawa do nieśmiertelności. W atmosferze powszechnej anarchii, czemu towarzyszyły ofiary składane Melkorowi i ostrzegawcze znaki z Zachodu, Ar-Pharazon przygotował Wielką Armadę. Gdy wylądował w Amanie w 3319 roku, Valarowie złożyli swe powiernictwo nad światem i zwrócili się do Eru, Numenor zaś został zniszczony podczas Odnowy Świata, Elendil, syn księcia Andunie, uciekł z zagłady wraz z synami i niewielką liczbą Wiernych i przybył do Śródziemia: Wierni z Lindonu i Pelargiru oraz Czarni Numenorejczycy z Umbaru i Haradu. Sauron także zdołał uciec, lecz jego ciało zostało zniszczone. Na początku głównym miastem Numenoru było Andunie na zachodnim wybrzeżu, następnie jednak przewyższało je Armenelos, siedziba dworu królewskiego u stóp Meneltarmy, w centrum Numenoru. Głównym portem wschodniego wybrzeża była Romenna.

Źródło: Encyklopedia Śródziemia - Robert Foster.