Anduril (quen. zachód-lśnienie). Miecz Aragorna II, wykuty ze szczątków Narsila przez elfickich kowali w Rivendell w 3018 roku Trzeciej Ery. Na jego ostrzu był wzór: Siedem Gwiazd (znak Elendila) między Półksiężycem (znak Isildura) i Promienistym Słońcem (znak Anariona) oraz wiele runów. Ze względu na swą przeszłość i tego, kto się nim posługiwał, a także z powodu swego wielkiego blasku, Anduril szybko stał się słynną bronią. Zwany w westronie Płomieniem Zachodu.
Aeglos (sind. śnieżne ostrze). Włócznia Gil-galada, słynna broń, którą walczył w Bitwie na Równinie Dagorlad.
Angainor (quen. żelazo). Łańcuch wykuty przez Aulego, by spętać Melkora.
Anglachel (sind. żelazny-płomień).
Miecz z żelaza meteorytowego, jeden z dwóch wykutych przez Eola,
ofiarowany Elwemu w zamian za zgodę na zamieszkanie w Nan Elmoth. Mimo
ostrzeżenia Meliany, że jest w nim przewrotność Eola, Beleg wziął
Anglachela ze zbrojowni w Menegroth, wyruszając po raz drugi na
poszukiwanie Turina, Turin zaś nieświadomie zabił nim Belega. Turin w
Nargothrondzie dał ten miecz do przekucia i nazwał Gurthangiem. Pod
imieniem Mormegila dokonał tym ostrzem wielkich czynów, lecz także
nierozważnych, bezsensownych mordów, aż w końcu zwrócił je przeciw
sobie. Gurthang pękł, zabijając go, a jego szczątki złożono obok ciała
Turina.
Anglachel był czarny i bardzo twardy; ostrze przekutego Gurthanga lśniło
bladym płomieniem. Miecz ten był niewątpliwie obdarzony świadomością.
Angrist (sind. żelazo-rozcinacz). Nóż wykonany przez Telchara z Nogrodu, który Beren zabrał Curufinowi i użył do wyłuskania Silmarila z korony Melkora. Ostrze złamało się przy próbie wyjęcia drugiego klejnotu. Jak na to wskazuje nazwa, Angrist mógł z łatwością ciąć nawet żelazo.
Anguriel (sind. żelazo). Miecz wykuty przez Eola, skradziony mu przez Maeglina. Było to bliźniacze ostrze Anglachela również wykute z żelaza meteorytowego.
Aranruth (sind. królewski gniew). Miecz Elwego w Doriath, później należący do królów Numenoru.
Belthronding. Wielki łuk Belega, zrobiony z drzewa czarnego cisu. Został pochowany wraz z Belegiem.
Glamdring (sind. wróg-młot).
Miecz Gandalfa. Wykonany przez elfów z Gondolinu w czasach Bitew o
Beleriand, należał pierwotnie do Turgona. Po upadku Gondolinu zaginął, a
w końcu trafił do skarbca trolli, gdzie w 2941 roku Trzeciej Ery znalazł
go Gandalf i używał go do końca Wojny o Pierścień. Nie wiadomo czy
zabrał go za Morze.
Jak wszystkie ostrza tego rodzaju, Glamdring świecił błękitnym światłem,
gdy w pobliżu byli orkowie. Był bliźniakiem Orcrista.
Grond. Młot Świata Podziemnego, wielka maczuga, będąca główną bronią Morgotha.
Jedyny Pierścień. Najpotężniejszy z Pierścieni Władzy. Sauron wykuł go w tajemnicy przed elfami w ogniu Orodruiny, by w ten sposób uzyskać władzę nad pozostałymi Pierścieniami, i tymi którzy je posiadali. Sauron przelał wiele swej mocy w Pierścień, a wiele jego dzieł, w tym Barad-dur, było związanych z tą mocą. Pierścień był całkowicie zły!
Laurelin (quen. złoto-pieśń).
Młodsze z Dwóch Drzew Valinoru. Miało jasnozielone, obramowane złotem
liście, jaskrawożółte kwiaty w kształcie rożków, a jego rosa była złotym
deszczem.
Zwane też Culurien, Malinalda, Złotym Drzewem, Drzewem ze Złota i
Laurelinem Złocistym.
Narsil (quen. słońce-księżyc).
Potężny miecz Elendila, wykuty przez Telchara z Nogrodu w Pierwszej
Erze. Gdy Elendil padł w walce z Sauronem w 3441 roku Drugiej Ery,
narsil pękł, a jego światło zgasło. Jego ułamkiem Isildur odciął Jedyny
Pierścien z palca Saurona.
Szczątki Narsila, przyniesione do Arnoru przez Othara, należały do
dziedzictwa rodu Isildura. Elrond przepowiedział, że miecz nie będzie
mógł być przekuty, dopóki Sauron nie powstanie ponownie, a Jedyny
Pierścień nie zostanie odnaleziony. Po upadku Północnego Królestwa
szczątki Narsila przechowywano w Imladris.
Elrond przekazał Narsila Aragornowi II, gdy ten osiągnął pełnoletność, a
w przededniu Wojny o Pierścień miecz został przekuty i nazwany Anduril.
Vilya. Najpotężniejszy z Trzech Pierścieni Elfów. Początkowo nosił go Gil-galad, który jednak później przekazał go Elrondowi. Pierścień Vilya był zrobiony ze złota, w którym osadzono wspaniały szafir. Zwany także Pierścieniem Powietrza oraz Pierścieniem z Szafirem.
Nenya (quen. woda). Drugi z Trzech Pierścieni Elfów, noszony przez Galadrielę. Był wykonany z mithrilu i miał biały kamień o miękkim, migocącym blasku. Zwany też Pierścieniem Wody i Pierścieniem z Diamentem.
Narya (quen. ogień). Trzeci z Trzech Pierścieni Elfów, pierwotnie noszony przez Cirdana, który przekazał go Gadalfowi, gdy ten przybył do Śródziemia. Był Pierścieniem Ognia i miał czerwony kamień. Miał moc krzepienia serc. Zwany Pierścieniem Ognia i Czerwonym Pierścieniem Ognia.
Nauglamir (sind. krasnolud-naszyjnik). Złoty naszyjnik, wykonany dla Finroda przez krasnoludów z Ered Luin w pierwszym stuleciu Pierwszej Ery. Wysadzany wieloma klejnotami, które Finrod przywiózł z Valinoru, mimo znacznej wagi był lekki dla tego, kto go nosił, i przydawał mu urody i wdzięku. Zwany także Naszyjnikiem Krasnoludów.
Orcrist (sind. goblin rębacz). Miecz Thorina Dębowej Tarczy, bliźniak Glamdringa. Został odebrany Thorinowi w pałacu Thranduila, złożono go jednak wraz z nim do grobu, gdzie ostrzega krasnoludów z Ereboru o zbliżaniu się nieprzyjaciela.
Palantiry (quen. daleko-widzące). Kryształowe kule wykonane przez Noldorów w Eldamarze. Główny przechowywano w wieży Avallone, natomiast siedem pozostałych palantirów Eldarowie przekazali Amandilowi z Andunie. Palantiry ukazywały wydarzenia odległe w czasie lub przestrzeni, zwłaszcza rozgrywające się w pobliżu innych palantirów. Dwóch palantirów można było używać do komunikowania się. Osoba obdarzona silną wolą mogła nauczyć się kontrolować palantir i z jego pomocą widzieć to, co chciała.
Ringil (sind. zimny-blask). Miecz Fingolfina, którym walczył z Morgothem.
Silmarile (quen. blask, klejnoty silimy). Trzy klejnoty świecące blaskiem Dwóch Drzew, wykonane przez Feanora w okresie po uwolnieniu Melkoraz okowów. Silmarile stanowiły największe dzieła sztuki wykonane przez Dzieci Iluvatara i, podobnie jak Dwa Drzewa, były niepowtarzalne. Substancję klejnotów stanowiła silima, lecz w ich wnętrzu jarzyło się niegasnące światło Drzew. Zostały poświęcone przez Vardę, dlatego też, jeśli dotknęła ich nieczysta dłoń, ulegała ona spaleniu i usychała.
Smoczy Hełm z Dor-Lominu. Największe dziedzictwo rodu Hadora, hełm bojowy zrobiony przez krasnoludów. Po Nirnaeth Arnoediad przechowywany przez Morwenę, która wysłała go wraz z Turinem do Doriath. Później Beleg przyniósł go Turinowi, gdy ten mieszkał wraz z banitami. Turin nosił go podczas wielu swych przygód. Hełm zapewne został pochowany z Turinem. Zwany także Hełmem Hadora.
Telperion (quen. srebrny).
Starsze z Dwóch Drzew Valinoru. Telperion miał liście ciemnozielone z
wierzchu i lśniące srebrzyście od spodu, a skapywała z nich rosa
srebrzystego światła.
Z rosy Telperiona powstały gwiazdy Vardy, a z jego ostatniego
srebrzystego kwiatu Księżyc. Wizerunkiem Telperiona był Galathilion i
cały ród Białych Drzew, podobnie jak Belthil Turgona. Jest powiedziane,
że Telperion ukaże się ponownie podczas Końca.
Nazywany także Telperionem Białym, Białym Drzewem, Ninquelote, Silpionem
a także Najstarszym z Drzew.
Ulumuri (quen. rogi Ulma). Wielkie rogi Ulma, zrobione z białych konch przez Majara imieniem Salmar. Muzyki Ulumuri nie da się zapomnieć.
Valaroma (quen. Vala-róg). Wielki róg Oromego.
Żądło. Dobrze wykuty długi nóż, wykonany w Beleriandzie w Pierwszej Erze, nazwany tym imieniem przez Bilba Bagginsa. Kiedy w pobliżu znajdowali się orkowie, Żądło lśniło błękitnym światłem. Bilbo znalazł je w jaskini trolli podczas wyprawy z Kompanią Thorina i podobnie jak Frodo używał go w trakcie wszystkich swoich przygód jako miecza. Po tym, jak Sam poważnie zranił żądłem Shelobę, Frodo dał mu je w wieży Cirith Ungol.
Żelazna Korona.
Wielka korona Morgotha, wykuta przezeń w Angbandzie po powrocie do
Śródziemia, symbol jego roszczeń do władzy Króla Świata. W koronę,
przymocowane żelaznymi pazurami, wprawione były Silmarile.
Beren wyrwał jeden Silmaril z Żelaznej Korony. Po Wielkiej Bitwie dwa
pozostałe zostały z niej wyjęte, a samą Koronę wbito Morgothowi na szyję
jako obrożę.