Kliknij na obrazek aby go powiększyć.
Runy stanowią najstarszy typ pisma północnoeuropejskiego, którym posługiwały się zwłaszcza plemiona północnogermańskie, skandynawskie. Pismo runiczne służyło w pierwszym rzędzie do celów magicznych, a dopiero po drugie jako środek do przekazywania wiadomości. Najstarsze napisy runiczne pochodzą z III wieku n.e. Według mitologii skandynawskiej wynalazcą run i pierwszym mistrzem magii runicznej był bóg Odyn. Tajemnica run została mu ukazana w formie objawienia, którego ceną było straszliwe samoudręczenie. O magicznych zastosowaniach run we wczesnym średniowieczu i o tej boskiej ofierze z samego siebie czytamy w księdze zwanej Eddaa, a będącej zbiorem sag (mitów i legend) staroskandynawskich, spisanych w XII-XIII wieku: Wiem, że wisiałem na drzewie wśród wichrów całe dziesięć nocy, włócznią zraniony, oddany Odynowi - sam sobie samemu; na tym drzewie, którego wiedza ogromna z korzeni jego płynie. Bez chleba zostawiony i bez rogu napoju w dół spoglądałem. Przyjąłem runy, z krzykiem je przyjąłem i spadłem na ziemię. Runy służyły do operacji magicznych, chroniących i atakujących, do uzdrawiania, a przede wszystkim do celów mantycznych, czyli do wróżbiarstwa i poradnictwa w szerokim zakresie. By móc się posługiwać runami, należało posiąść trzy umiejętności: opanować pojedyncze znaki, poznać wartość magiczną lub wartość słów z nich powstających oraz trzeba było umieć je barwić (za pomocą krwi lub farby). Zestaw znaków runicznych (runiczny alfabet) nazywa się futhark. Jest to słowo złożone z sześciu głosek odpowiadających sześciu początkowym znakom: f, u, th, a, r, k. Futhark występował w różnych odmianach, z czego dwie podstawowe to: "futhark starszy", w składzie z 24 run, zaczął się rozwijać od III do IX wieku, oraz "futhark młodszy", uproszczony, składający się tylko z 16 run (wiek IX-XIII). Nasza Wyrocznia run oparta jest na futharku starszym. Na 24 pięciokątnych kartonikach wymaluj runy czerwoną farbą, pomieszaj je starannie i wsyp do woreczka uszytego z białego płótna. Zaleca się początkującym adeptom Magii run, aby wykładali nie więcej niż trzy runy. Można je wybrać z całego futharku (zawartość woreczka) metodą ciągnienia. Układamy kartoniki przed sobą na białym obrusie od prawego (od wschodu) do lewego (w kierunku zachodnim). Runa prawa mówi o przeszłości, runa środkowa o teraźniejszości, runa lewa zaś o przyszłości tej sprawy, której tyczy się pytanie. Czytanie z trzech w ten sposób wyłożonych run daje możliwość uzyskania odpowiedzi znacznie bogatszej w istotne szczegóły. W celu skorzystania z tej szansy, musimy przeformułować nasze pytanie. Prawą runę, której znaczenie wiąże się z przeszłością, pytamy na przykład w ten sposób: "co doprowadziło do obecnej sytuacji w sprawie, o którą pytam?" Runę środkową pytamy o teraźniejszość np. tak: Jak w tej chwili przedstawia się problem, o który pytam?" O przyszłościowy aspekt problemu pytamy runę, np: Jak rozwinie się ta sprawa, o ile powstrzymam się od interweniowania?" Albo też inaczej, np.: Jakie zmiany byłyby wskazane?" Gdy leżą już przed tobą runy wytypowane metodą ciągnienia, powinieneś się przez chwilę odprężyć i - nie myśląc o postawionym pytaniu - pozwolić symbolom oddziałać na siebie. Nie próbuj nigdy "wyrywać" runom ich tajemnicy! Nigdy nie zabieraj się do wykładania run, gdy jesteś zdenerwowany, podekscytowany lub zrozpaczony - bo wypowiedzi, jakie od wyroczni otrzymasz, będą błędne! Twoje mądre nieświadome "drugie ja", będące prawdziwym autorem odpowiedzi, wymaga traktowania łagodnego i pełnego szacunku (na który zresztą w pełni zasługuje).